نگاه کن که غم درون دیده ام چگونه قطره قطره آب می شود.چگونه سایه سیاه سرکشم اسیر دست آفتاب می شود.نگاه کن...تمام هستی ام خراب می شود.شراره ای مرا به کام میکشد.

مرا به اوج می برد.مرا به دام می کشد.نگاه کن ... تمام آسمان من پر از شهاب می شود.تو آمده ای ز دورها و دورها.ز سرزمین عطرها و نورها.

نشانده ای مرا کنون به زورقی ز عاج ها،ز ابرها،

بلورها.مرا ببر امید دلنواز من.ببر به شهر شعر و شورها.به راه پر ستاره می کشانی ام.فراتر از ستاره می نشانی ام.نگاه کن...من از ستاره سوختم.لبالب از ستارگان تب شدم.چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل.ستاره چین برکه های شب شدم.چه دور بود پیش از این زمین ما.به این کبود غرفه های آسمان.کنون به گوش من دوباره میرسد صدای تو.صدای بال برفی فرشتگان.نگاه کن...که من کجا رسیده ام.به کهکشان،به بیکران،به جاودان.کنون که آمدیم تا به اوج ها.مرا بشوی با شراب موج ها.

مرا بپیچ در حریر بوسه ات.مرا بخواه در شبان دیرپا.مرا دگر رها مکن!مرا از این ستاره ها جدا مکن.نگاه کن...که موم شب به راه ما

چگونه قطره قطره آب می شود.صراحی سیاه دیدگان من.به لای لای گرم تو.لبالب از شراب خواب می شود.به روی گاهواره های شعر من...

نگاه کن...

تو می دمی و آفتاب میشود.